Leonie

Mentor Leonie

“Ik ben Leonie, 28 jaar oud en ik kom uit Bennekom. Ik werk als activiteitenbegeleidster bij dove, dementerende ouderen.
Mijn hobby’s zijn hardlopen, tekenen, schilderen, zingen, dansen en met vrienden afspreken natuurlijk. Ik was net aan het nadenken over
vrijwilligerswerk, toen Marieke op een verjaardag vertelde over het
mentorproject. Ze liet het profiel van Marjolein zien en we leken toen al een goede match.”

Marjolein

“Ik ben Marjolein, ook 28 jaar trouwens.
Ik ben adviseur monumentenregister, er zijn maar drie mensen in Nederland met die baan! Ik heb Cultureel Erfgoed gestudeerd.

Ik vind het leuk om nieuwe, oude dingen te ontdekken. Denk hierbij aan oude gebouwen, musea en kunst.

In mijn leven ben ik vaak verhuisd, dus ik had verwacht dat Ede ook tijdelijk zou zijn. Inmiddels woon ik er een paar jaar en werd het tijd om de stad en de mensen te leren kennen. Toen ging ik googlen en kwam ik Laten we Welzijn tegen!

Mijn grootste doel is om mij thuis te voelen in Ede. Nieuwe vrienden daarbij zijn leuk, maar ‘bekenden’ zijn ook al goed.”

Oranjebal

Hun favoriete uitje weten ze snel te benoemen: het Oranjebal. Leonie begint, “het was een super chique gala, maar we gingen lekker met elkaar feesten.” “Het was vooral grappig dat Gers Pardoel kwam,” herinnert Marjolein zich, “Ik associeer hem niet direct bij zo’n chique publiek. Maar Leonie ging lekker los op de dansvloer, dus ging ik ook maar.”

Aanraden

Het mentorproject is zeker aan te raden en niet alleen maar om chique gala of andere bijeenkomsten. “Een mentor zijn is een goede vorm van vrijwilligerswerk. Je wordt op een hele andere manier
uitgedaagd dan bijvoorbeeld met collecteren,” legt Leonie uit. Marjolein raadt het ook aan, “Het is een fijn traject, met de mogelijkheid om alles zelf vorm te geven. Het is heel fijn om Leonie ‘te hebben’, maar ik ben wel klaar om het project af te ronden. Ik heb van haar geleerd en nu ga ik verder!”

Gelijkwaardig

De dames zijn al bijna een jaar bezig, maar daarna houden ze zeker contact! “Het voelt helemaal niet als een mentorschap, maar veel gelijkwaardiger,” zegt Leonie bedenkelijk, “We zijn even oud, wonen beide op onszelf en werken. Ik had verwacht dat er veel meer afstand tussen ons zou zijn, maar we zijn erg naar elkaar toe gegroeid.” Marjolein vult haar aan: “We houden allebei van kletsen en thee drinken, dus dat doen we eigenlijk altijd. We praten over koetjes en kalfjes, maar bespreken ook de praktische zaken. Dan kijken we naar de doelen en hoe het daarmee gaat.”

Support

Marjolein: “Ik had verwacht dat ik het programma zou uitdraaien als ik iets zag waar ik heen wilde en dan Leonie zou vragen om mee te gaan. Maar toen kwam ik erachter dat ik alleen durfde.”
Waarop Leonie aanvult met, “Ik had inderdaad wel verwacht dat we veel dingen samen zouden doen, maar eigenlijk ben ik er puur voor de support. Ik ga met liefde mee hoor, daar niet van!”

“Leonie zei tegen mij: soms moet je gewoon doen wat op je pad komt. Ik ben heel erg van het plannen en als iets niet in mijn plan stond, liet ik het links liggen. Nu leer ik om ook spontane dingen op te pakken, niet overal is een plan voor nodig. Ik ging bij een boekenclub en heb meer dingen ondernomen om nieuwe contacten aan te gaan.Ik heb ook geleerd om tijd te nemen om op een positieve manier te reflecteren. Normaal wilde ik door, door, door. Maar nu leer ik om even stil te staan bij wat ik bereikt heb.”

Cursus Spaans

Een mentor leert ook van Marjolein, dat blijkt bij Leonie maar weer: “Ik zie Marjolein allemaal dingen ondernemen en denk: dat wil ik ook! Ik ben bijvoorbeeld een cursus Spaans gaan volgen, omdat ze mij geïnspireerd heeft om uit mijn comfortzone te stappen.”

Laten we welzijn.